W końcu wszystko mija...

W końcu wszystko mija. Problemy, o które walczyliśmy do łez.

Pieniądze, za którymi biegliśmy, jakby od nich zależało nasze istnienie.

Rachunki, kredyty, napięcia — całe to życie w biegu, pełne spraw „na już”, „na teraz”, „bo trzeba”.

A potem… cisza.

Zostaje pokój, w którym zgasło światło.

Zegarek, który dalej tyka, choć dla nas czas już się zatrzymał.

I ci, którzy zostali tutaj z rozdartym sercem, z niedokończoną rozmową, z bólem, którego nie da się opisać słowami.

I może właśnie wtedy, gdy już nas nie ma, słychać najgłośniej: krzyk żalu, żal za tym, co się nie zdarzyło, za chwilami, które przeoczyliśmy, patrząc w ekran albo licząc coś, co nigdy nie miało większego znaczenia.

Przemijamy.

Wszyscy.

Od zawsze ...