Zauważam

Zauważam, że świat też jest pełen ludzi, którzy żywią się cudzym życiem.

Zaglądają w nie bez zaproszenia, oceniają, mierzą, poprawiają.

Zawsze wiedzą lepiej kiedy jest „za wcześnie”, ,,czy za późno” kiedy „za drogo”, ,,czy za tanio” kiedy „nie tak” czy ,,tak”

Dla nich zawsze będzie za jasno albo za ciemno. Za głośno albo za cicho.

Za odważnie albo za zwyczajnie.

I zawsze znajdzie się powód, żeby podnieść głos, wbić szpilę, rozpętać kolejną wojnę o nic.

Kalendarz się zmienia, tematy się zmieniają ale mechanizm zostaje ten sam:

zawiść przebrana za opinię i frustracja udająca troskę.

A tak na prawdę ja nie przyszłam tu, żeby być wszystkim dla wszystkich.

Nie przyszłam po zgodę, czy akceptację.

Nie mam potrzeby tłumaczyć swojego życia ludziom, którzy nie ponoszą za nie żadnej odpowiedzialności. Nie karmię się hałasem. Nie wdaję się w rozmowy, które niczego nie wnoszą poza zmęczeniem. Nie oddaję energii tym, którzy widzą tylko własny punkt widzenia i nazywają go prawdą.

Mam swój dom. Swoich ludzi. Relacje, które przeszły czas dobry i kryzysy.

I to jest jedyne audytorium, przed którym cokolwiek ma znaczenie.

Robię swoje. Bez nerwowych spojrzeń przez ramię. Bez potrzeby wygrywania cudzych bitew. Bez zgody na toksyczne narracje.

To nie jest obojętność. To dojrzałość. To wybór spokoju zamiast wiecznej walki.

Czas i uwagę daję tym, którzy również widzą we mnie wartość, nie deficyt. Którzy widzą we mnie światło. I to jest luksus, na który pozwalam sobie każdego dnia.